- Thu Mar 16, 2017 2:04 pm
#1805
Predmet Fernandez Martinez protiv Španije
Ovdje možete preuzeti prevod izvoda iz presude Evropskog suda za ljudska prava u predmetu Fernandez Martinez protiv Španije.
Podnositelj predstavke se žalio na neobnavljanje ugovora o radnom odnosu na mjestu nastavnika katoličke vjeronauke i etike u državnoj srednjoj školi, ističući da je time došlo do kršenja njegovog prava na poštivanje privatnog i porodičnog života zaštićenog članom 8. Konvencije. On je naveo da je publicitet koji je dobila njegoava porodična i lična situacija kao oženjenog svećenika bio uzrok neobnavljanja ugovora, te da to nije u skladu s njegovim pravima na slobodu mišljenja i slobodu izražavanja, zagarantirane članovima 9. i 10. Konvencije.
Veliko vijeće Evropskog suda za ljudska prava je u ovom predmetu odlučilo da član 8. Konvencije nije prekršen, s devet glasova naspram osam.
U presudi se, između ostalog, navodi kako Sud smatra da je podnositelj predstavke, prihvatanjem objavljivanja svoje porodične situacije i učestvovanjem na skupu koji je biskup smatrao protestnim, prekinuo poseban odnos povjerenja koji je bio potreban za ispunjavanje zadataka koji su mu bili povjereni. Prema mišljenju Suda, nije nerazumno da neka Crkva ili religijska zajednica očekuje posebnu lojalnost od nastavnika religijskog obrazovanja budući da ih može smatrati svojim predstavnicima. Postojanje nepodudaranja između ideja koje se moraju predavati i ličnih uvjerenja nastavnika može pokrenuti pitanje kredibiliteta ako nastavnik aktivno i javno vodi kampanju protiv predmetnih ideja.
Sud dalje ističe da je podnositelja predstavke u ovom predmetu, kao i sve nastavnike religijskog obrazovanja u Španiji, zapošljavala i plaćala država. Međutim, taj aspekt nije takav da utiče na stepen obaveze lojalnosti koji je nametnut podnositelju predstavke vis-à-vis Katoličke crkve ili mjera koje ona može poduzeti ako je ta obaveza prekršena. U vezi s posljedicama neobnavljanja ugovora o radu po podnositelja predstavke, nema sumnje da je ta odluka predstavljala sankciju s ozbiljnim posljedicama za njegov privatni i porodični život. Međutim, u svojoj službenoj noti, biskup je uzeo u obzir te poteškoće ističući da će podnositelj predstavke imati pravo na naknadu za nezaposlenost, koju je ovaj zaista i primao.
Sud smatra da su domaći sudovi uzeli u obzir relevantne faktore i, premda su istakli pravo podnositelja predstavke na slobodu izražavanja, odmjerili su predmetne interese detaljno i opsežno u okviru granica koje im nameće nužno poštivanje autonomije Katoličke crkve. Zaključci do kojih su došli se ne čine nerazumnim Sudu, naročito u svjetlu činjenice da je podnositelj predstavke, budući da je bio svećenik i direktor sjemeništa, bio ili morao biti svjestan, prilikom prihvatanja zadatka predavanja iz katoličke vjeronauke, potencijalnih posljedica veće obaveze lojalnosti vis-à-vis Katoličke crkve kojom se obavezao naspram Katoličke crkve s ciljem, naročito, očuvanja kredibiliteta svog podučavanja. Činjenica da je Ustavni sud obavio temeljitu analizu je još očiglednija jer su dva mišljenja o neslaganju priložena njegovoj odluci, što pokazuje da je sud ispitao problem iz različitih uglova, uzdržavajući se od donošenja odluke o meritumu principa kojih se drži Katolička crkva. U vezi s autonomijom Crkve, ne čini se, u svjetlu preispitivanja koje su obavili domaći sudovi, da je pozivanje na nju bilo neispravno u ovom predmetu, tj. ne može reći da je odluka biskupa da ne obnovi ugovor podnositelja predstavke bila nedovoljno obrazložena ili da je donesena s ciljem koji nije u vezi s uživanjem autonomije Katoličke crkve.
Sud smatra da miješanje u pravo podnositelja predstavke na poštivanje njegovog privatnog života nije bilo disproporcionalno, imajući u vidu polje procjene države u ovom predmetu.
Fernández Martínez c. Espagne [GC] - 56030/07
Presuda 12.6.2014 [GC – Veliko veće]
Član 8
Član 8-1
Poštovanje privatnosti
Neobnavljanje radnog ugovora jednog profesora katoličke religije i morala koji je javno obznanio svoju situaciju «oženjenog sveštenika» : nema kršenja
Činjenično stanje – Podnosilac predstavke je sekularizovani katolički sveštenik. On je 1984. Zatražio od Vatikana da ga oslobodi obaveze celibata. Sledeće godine je sklopio brak sa ženom s kojom je izrodio petoro dece. Od 1991 radio je kao profesor morala i religije u jednoj državnoj gimnaziji, pošto je njegov radni ugovor obnovljen na osnovu mišljenja nadležnog biskupa njegove biskupije i Ministarstva prosvete koje to mišljenje obavezuje. Godine 1996, podnosilac predstavke je učestvovao na jednom skupu «Pokreta za opcioni celibat» (MOCEOP). Učesnici su a tom skupu izložili svoje neslaganje sa stavovima Crkve o više pitanja, kao što su pobačaj, razvod braka, seksualnost ili kontrola rađanja. U jednom članku objavljenom u jednim regionalnim novinama pojavila se fotografija podnosioca predstavke u društvu njegove porodice, kao i njegovo ime i više navoda njegovih reči. podnosiocu predstavke je 1997 odobreno oslobađanje od celibata. Njegov radni ugovor nije obnovljen s obrazloženjem da nije ispunio svoju dužnost da predaje «bez rizika od skandala» tako što je javno obznanjivao svoju situaciju «oženjenog sveštenika». Podnosilac predstavke je bez uspeha osporavao tu odluku pred domaćim sudovima. Ovi potonji su smatrali, s obzirom da je obrazloženje neobnavljanja imalo strogo religiozni karakter, da se moraju ograničiti na proveravanje poštovanja osnovnih prava o kojima je reč u tom slučaju. Posebno, pošto je brižljivo razmotrio činjenice ovog slučaja, Ustavni sud je smatrao da mu obaveza neutralnosti države ne dozvoljava da se izjašnjava o pojmu «skandala» koji je biskupija upotrebila da bi odbila obnavljanje ugovora podnosioca predstavke, kao ni o opravdanosti opcionog celibata sveštenika za koji se zalagao podnosilac predstavke. Ustavni sud je ipak razmotrio obim ugrožavanja prava podnosioca predstavke i ocenio da ta ugrožavanja nisu ni nesrazmerna ni neustavna, već da su opravdana poštovanjem korišćenja zakonitog prava Katoličke crkve na versku slobodu u njenoj kolektivnoj dimenziji odnosno u dimenziji zajednice, a u vezi s pravom roditelja na izbor verskog vaspitanja za svoju decu.
U jednoj presudi od 15. maja 2012. (videti Note d’information 152), jedno veće Suda je zaključilo, sa šest glasova za i jednog protiv, da nije prekršen član 8 Konvencije.
Pravo – Član 8 : pravo pojedinca da sklapa brak i da svoj izbor javno obznani zaštićeno je Konvencijom. Suprotno od veća, Veliko veže je smatralo da se u konkretnom slučaju ne radi o utvrđivanju da li je država bila dužna, u okviru svojih pozitivnih obaveza koje proističu iz člana 8, da prednost da pravu podnosioca predstavke na poštovanje njegove privatnosti u odnosu na pravo Katoličke crkve da odbije da obnovi ugovor zainteresovanog lica. Iako odluku o neobnavljanju ugovora zapravo nije doneo državni organ, dovoljno je to što je takav organ intervenisao naknadno da bi se moglo smatrati da je reč o odluci državnog organa. Srž problema je u činjenju organa državne uprave koji je, kao poslodavac podnosioca predstavke neposredno impliciran u proces odlučivanja, izvršio odluku o neobnavljanju koju je doneo biskup. Iako Sud priznaje da su mogućnosti delanja koje je država u konkretnom slučaju imala na raspolaganju ograničene, mora se konstatovati da bi, da Ministarstvo prosvete nije sprovelo biskupovu odluku, ugovor podnosioca predstavke izvesno bio obnovljen. Prema tome, ponašanje državnih organa predstavljalo je mešanje u vršenje prava na privatnost podnosioca predstavke.
Sporno mešanje bilo je predviđeno zakonom i težilo je legitimnim ciljevima zaštite prava i sloboda drugih, konkretno Katoličke crkve, a posebno njene autonomije u izboru lica ovlašćenih drže nastavu verskog učenja.
Sud smatra da mora imati u vidu sledeće elemente:
a) Status podnosioca predstavke – Potpisujući svoje uzastopne radne ugovore podnosilac predstavke je svesno i dobrovoljno prihvatio obavezu povećane lojalnosti prema Katoličkoj crkvi, što je u određenoj meri ograničilo obim njegovog prava na privatni i porodični život. Takva ugovorna ograničenja su prihvatljiva sa stanovišta Konvencije kad su slobodno prihvaćena. Naime, sa stanovišta interesa Crkve da brani celovitost svojih pravila, nastava katoličke vere koja se drži adolescentima može se smatrati njenom suštinskom funkcijom koja nalaže posebno ublažavanje. Iako status oženjenog sveštenika podnosioca predstavke nije dovoljno jasan, još se moglo očekivati od njega da će poštovati obavezu lojalnosti s obzirom da ga je biskup smatrao dostojnim predstavnikom u nastavi katoličke vere.
b) Publicitet koji je podnosilac predstavke dao svojoj situaciji oženjenog sveštenika – Prihvatajući da javno obznani svoju porodičnu situaciju i svoje učešće na jednom skupu koji je biskup ocenio kao protestni, zainteresovani je prekinuo vezu posebnog poverenja koja je bila neophodna za obavljanje zadataka koji su mu povereni. S obzirom na značaj verske nastave za sve veroispovesti, nije bilo neočekivano da takav raskid može da proizvede određene posledice. Postojanje određenih neslaganja između ideja koje treba da budu predmet nastave i ličnih uverenja profesora može predstavljati problem kredibiliteta kad se taj nastavnik aktivno i javno zalaže protiv tih ideja. Tako je konkretan problem vezan za okolnost da se podnosilac predstavke mogao smatrati kao neko ko se aktivno zalaže u korist svog načina života a u cilju promene u pravilima Crkve, i za njegove otvorene kritike tih pravila.
c) Publicitet koji je podnosilac predstavke dao svojoj pripadnosti pokretu MOCEOP i izjave koje su mu pripisane – Ako je i bilo opšte poznato da je podnosilac predstavke oženjen i da je otac petoro dece, teško je odrediti u kojoj meri je njegova pripadnost jednoj organizaciji koja se zalaže za ciljeve nespojive sa zvaničnim učenjem Crkve takođe bila poznata široj javnosti pre pojavljivanja
spornog članka. Međutim, sama činjenica da ništa ne ukazuje da je podnosilac predstavke na svojim časovima nastave iznosio teze nespojive s učenjem Katoličke crkve ne navodi na zaključak da je time izvršio obavezu povećane lojalnosti. Osim toga, nema sumnje da je zainteresovani, kao nekadašnji sveštenik i direktor seminara, bio ili morao biti svestan sadržaja i značaja te obaveze. Najzad, promene koje su rezultirale iz publiciteta datog pripadnosti podnosioca predstavke pokretu MOCEOP i iz izjava u predmetnom članku bile su utoliko značajnije što je zainteresovani svoje časove nastave držao adolescentima koji nisu bili dovoljno zreli da bi razlikovali informacije koje se zasnivaju na učenju Crkve i one koje predstavljaju lično mišljenje podnosioca predstavke.
d) Odgovornost države kao poslodavca – Činjenica da je podnosioca predstavke zapošljavala i plaćala država nije takve prirode da bi uticala na obim obaveze lojalnosti podnosioca predstavke prema Katoličkoj crkvi ili na mere koje ova može preduzimati u slučaju nepoštovanja te obaveze.
e) Strogost sankcije – Činjenica da službenik koga otpusti crkveni poslodavac ima ograničene mogućnosti pronalaženja novog zaposlenja ima poseban značaj. To posebno vredi za slučaj kad poslodavac zauzima dominantan položaj u određenom sektoru delatnosti i uživa određena odstupanja od opšteg zakonodavstva, odnosno kad je stručno obrazovanje otpuštenog službenika tako specifično da mu je teško, čak nemoguće, da nađe novo radno mesto izvan Crkve koja ga zapošljava.
Osim toga, s obzirom na svoje ranije odgovornosti u okviru Crkve, poznavao je njena pravila i morao je da očekuje da publicitet koji je dobrovoljno dao svojoj pripadnosti pokretu MOCEOP neće ostati bez posledica po njegov ugovor. Najzad, u ovom slučaju, neka manje restriktivna mera prema zainteresovanom izvesno ne bi imala isti učinak kad je reč o očuvanju kredibiliteta Crkve. Posledice neobnavljanja ugovora po podnosioca predstavke stoga se ne čine preteranim s obzirom na okolnosti slučaja, a imajući u vidu posebno da je on sam sebe, svesno, stavio u položaj potpuno suprotan pravilima Crkve..
f) Kontrola od strane domaćih sudova – Podnosilac predstavke je bio u prilici da ospori neobnavljanje svog ugovora pred sudovima u više stepena. Domaći sudovi su imali u vidu sve relevantne elemente i, mada su stavili naglasak na pravo podnosioca predstavke na slobodu izražavanja, uspostavili su u skladu s okolnostima produbljenu ravnotežu interesa koji su u igri, u granicama koje im je nametalo dužno poštovanje autonomije Katoličke crkve. Zaključci do kojih su ti sudovi došli ne deluju nerazumno. Činjenica da se Ustavni sud upustio u produbljenu analizu tog slučaja utoliko je očiglednija što su uz njegovu presudu priložena i dva izdvojena mišljenja, što pokazuje da je visoki sud razmatrao problem iz različitih uglova, izbegavši da se izjašnjava o suštini načela kojih se drži Crkva. Što se tiče autonomije Crkve, ne čini se, u svetlu kontrole koju su obavili domaći sudovi, da je u konkretnom slučaju ta autonomija spominjana u kontekstu zloupotrebe, to jest, da je odluka biskupije da ne predloži obnavljanje ugovora podnosioca predstavke eventualno bila nedovoljno obrazložena, proizvoljna ili da je doneta u nekom cilju koji ne spada u vršenje autonomije Katoličke crkve.
S obzirom na prostor procene od strane države u konkretnom slučaju, mešanje u vršenje od strane podnosioca predstavke njegovog prava na poštovanje njegovog privatnog života nije bilo nesrazmerno.
Zaključak : nema kršenja (devet glasova protiv osam).
Preuzeto sa: https://advokat-prnjavorac.com
Ovdje možete preuzeti prevod izvoda iz presude Evropskog suda za ljudska prava u predmetu Fernandez Martinez protiv Španije.
Podnositelj predstavke se žalio na neobnavljanje ugovora o radnom odnosu na mjestu nastavnika katoličke vjeronauke i etike u državnoj srednjoj školi, ističući da je time došlo do kršenja njegovog prava na poštivanje privatnog i porodičnog života zaštićenog članom 8. Konvencije. On je naveo da je publicitet koji je dobila njegoava porodična i lična situacija kao oženjenog svećenika bio uzrok neobnavljanja ugovora, te da to nije u skladu s njegovim pravima na slobodu mišljenja i slobodu izražavanja, zagarantirane članovima 9. i 10. Konvencije.
Veliko vijeće Evropskog suda za ljudska prava je u ovom predmetu odlučilo da član 8. Konvencije nije prekršen, s devet glasova naspram osam.
U presudi se, između ostalog, navodi kako Sud smatra da je podnositelj predstavke, prihvatanjem objavljivanja svoje porodične situacije i učestvovanjem na skupu koji je biskup smatrao protestnim, prekinuo poseban odnos povjerenja koji je bio potreban za ispunjavanje zadataka koji su mu bili povjereni. Prema mišljenju Suda, nije nerazumno da neka Crkva ili religijska zajednica očekuje posebnu lojalnost od nastavnika religijskog obrazovanja budući da ih može smatrati svojim predstavnicima. Postojanje nepodudaranja između ideja koje se moraju predavati i ličnih uvjerenja nastavnika može pokrenuti pitanje kredibiliteta ako nastavnik aktivno i javno vodi kampanju protiv predmetnih ideja.
Sud dalje ističe da je podnositelja predstavke u ovom predmetu, kao i sve nastavnike religijskog obrazovanja u Španiji, zapošljavala i plaćala država. Međutim, taj aspekt nije takav da utiče na stepen obaveze lojalnosti koji je nametnut podnositelju predstavke vis-à-vis Katoličke crkve ili mjera koje ona može poduzeti ako je ta obaveza prekršena. U vezi s posljedicama neobnavljanja ugovora o radu po podnositelja predstavke, nema sumnje da je ta odluka predstavljala sankciju s ozbiljnim posljedicama za njegov privatni i porodični život. Međutim, u svojoj službenoj noti, biskup je uzeo u obzir te poteškoće ističući da će podnositelj predstavke imati pravo na naknadu za nezaposlenost, koju je ovaj zaista i primao.
Sud smatra da su domaći sudovi uzeli u obzir relevantne faktore i, premda su istakli pravo podnositelja predstavke na slobodu izražavanja, odmjerili su predmetne interese detaljno i opsežno u okviru granica koje im nameće nužno poštivanje autonomije Katoličke crkve. Zaključci do kojih su došli se ne čine nerazumnim Sudu, naročito u svjetlu činjenice da je podnositelj predstavke, budući da je bio svećenik i direktor sjemeništa, bio ili morao biti svjestan, prilikom prihvatanja zadatka predavanja iz katoličke vjeronauke, potencijalnih posljedica veće obaveze lojalnosti vis-à-vis Katoličke crkve kojom se obavezao naspram Katoličke crkve s ciljem, naročito, očuvanja kredibiliteta svog podučavanja. Činjenica da je Ustavni sud obavio temeljitu analizu je još očiglednija jer su dva mišljenja o neslaganju priložena njegovoj odluci, što pokazuje da je sud ispitao problem iz različitih uglova, uzdržavajući se od donošenja odluke o meritumu principa kojih se drži Katolička crkva. U vezi s autonomijom Crkve, ne čini se, u svjetlu preispitivanja koje su obavili domaći sudovi, da je pozivanje na nju bilo neispravno u ovom predmetu, tj. ne može reći da je odluka biskupa da ne obnovi ugovor podnositelja predstavke bila nedovoljno obrazložena ili da je donesena s ciljem koji nije u vezi s uživanjem autonomije Katoličke crkve.
Sud smatra da miješanje u pravo podnositelja predstavke na poštivanje njegovog privatnog života nije bilo disproporcionalno, imajući u vidu polje procjene države u ovom predmetu.
Fernández Martínez c. Espagne [GC] - 56030/07
Presuda 12.6.2014 [GC – Veliko veće]
Član 8
Član 8-1
Poštovanje privatnosti
Neobnavljanje radnog ugovora jednog profesora katoličke religije i morala koji je javno obznanio svoju situaciju «oženjenog sveštenika» : nema kršenja
Činjenično stanje – Podnosilac predstavke je sekularizovani katolički sveštenik. On je 1984. Zatražio od Vatikana da ga oslobodi obaveze celibata. Sledeće godine je sklopio brak sa ženom s kojom je izrodio petoro dece. Od 1991 radio je kao profesor morala i religije u jednoj državnoj gimnaziji, pošto je njegov radni ugovor obnovljen na osnovu mišljenja nadležnog biskupa njegove biskupije i Ministarstva prosvete koje to mišljenje obavezuje. Godine 1996, podnosilac predstavke je učestvovao na jednom skupu «Pokreta za opcioni celibat» (MOCEOP). Učesnici su a tom skupu izložili svoje neslaganje sa stavovima Crkve o više pitanja, kao što su pobačaj, razvod braka, seksualnost ili kontrola rađanja. U jednom članku objavljenom u jednim regionalnim novinama pojavila se fotografija podnosioca predstavke u društvu njegove porodice, kao i njegovo ime i više navoda njegovih reči. podnosiocu predstavke je 1997 odobreno oslobađanje od celibata. Njegov radni ugovor nije obnovljen s obrazloženjem da nije ispunio svoju dužnost da predaje «bez rizika od skandala» tako što je javno obznanjivao svoju situaciju «oženjenog sveštenika». Podnosilac predstavke je bez uspeha osporavao tu odluku pred domaćim sudovima. Ovi potonji su smatrali, s obzirom da je obrazloženje neobnavljanja imalo strogo religiozni karakter, da se moraju ograničiti na proveravanje poštovanja osnovnih prava o kojima je reč u tom slučaju. Posebno, pošto je brižljivo razmotrio činjenice ovog slučaja, Ustavni sud je smatrao da mu obaveza neutralnosti države ne dozvoljava da se izjašnjava o pojmu «skandala» koji je biskupija upotrebila da bi odbila obnavljanje ugovora podnosioca predstavke, kao ni o opravdanosti opcionog celibata sveštenika za koji se zalagao podnosilac predstavke. Ustavni sud je ipak razmotrio obim ugrožavanja prava podnosioca predstavke i ocenio da ta ugrožavanja nisu ni nesrazmerna ni neustavna, već da su opravdana poštovanjem korišćenja zakonitog prava Katoličke crkve na versku slobodu u njenoj kolektivnoj dimenziji odnosno u dimenziji zajednice, a u vezi s pravom roditelja na izbor verskog vaspitanja za svoju decu.
U jednoj presudi od 15. maja 2012. (videti Note d’information 152), jedno veće Suda je zaključilo, sa šest glasova za i jednog protiv, da nije prekršen član 8 Konvencije.
Pravo – Član 8 : pravo pojedinca da sklapa brak i da svoj izbor javno obznani zaštićeno je Konvencijom. Suprotno od veća, Veliko veže je smatralo da se u konkretnom slučaju ne radi o utvrđivanju da li je država bila dužna, u okviru svojih pozitivnih obaveza koje proističu iz člana 8, da prednost da pravu podnosioca predstavke na poštovanje njegove privatnosti u odnosu na pravo Katoličke crkve da odbije da obnovi ugovor zainteresovanog lica. Iako odluku o neobnavljanju ugovora zapravo nije doneo državni organ, dovoljno je to što je takav organ intervenisao naknadno da bi se moglo smatrati da je reč o odluci državnog organa. Srž problema je u činjenju organa državne uprave koji je, kao poslodavac podnosioca predstavke neposredno impliciran u proces odlučivanja, izvršio odluku o neobnavljanju koju je doneo biskup. Iako Sud priznaje da su mogućnosti delanja koje je država u konkretnom slučaju imala na raspolaganju ograničene, mora se konstatovati da bi, da Ministarstvo prosvete nije sprovelo biskupovu odluku, ugovor podnosioca predstavke izvesno bio obnovljen. Prema tome, ponašanje državnih organa predstavljalo je mešanje u vršenje prava na privatnost podnosioca predstavke.
Sporno mešanje bilo je predviđeno zakonom i težilo je legitimnim ciljevima zaštite prava i sloboda drugih, konkretno Katoličke crkve, a posebno njene autonomije u izboru lica ovlašćenih drže nastavu verskog učenja.
Sud smatra da mora imati u vidu sledeće elemente:
a) Status podnosioca predstavke – Potpisujući svoje uzastopne radne ugovore podnosilac predstavke je svesno i dobrovoljno prihvatio obavezu povećane lojalnosti prema Katoličkoj crkvi, što je u određenoj meri ograničilo obim njegovog prava na privatni i porodični život. Takva ugovorna ograničenja su prihvatljiva sa stanovišta Konvencije kad su slobodno prihvaćena. Naime, sa stanovišta interesa Crkve da brani celovitost svojih pravila, nastava katoličke vere koja se drži adolescentima može se smatrati njenom suštinskom funkcijom koja nalaže posebno ublažavanje. Iako status oženjenog sveštenika podnosioca predstavke nije dovoljno jasan, još se moglo očekivati od njega da će poštovati obavezu lojalnosti s obzirom da ga je biskup smatrao dostojnim predstavnikom u nastavi katoličke vere.
b) Publicitet koji je podnosilac predstavke dao svojoj situaciji oženjenog sveštenika – Prihvatajući da javno obznani svoju porodičnu situaciju i svoje učešće na jednom skupu koji je biskup ocenio kao protestni, zainteresovani je prekinuo vezu posebnog poverenja koja je bila neophodna za obavljanje zadataka koji su mu povereni. S obzirom na značaj verske nastave za sve veroispovesti, nije bilo neočekivano da takav raskid može da proizvede određene posledice. Postojanje određenih neslaganja između ideja koje treba da budu predmet nastave i ličnih uverenja profesora može predstavljati problem kredibiliteta kad se taj nastavnik aktivno i javno zalaže protiv tih ideja. Tako je konkretan problem vezan za okolnost da se podnosilac predstavke mogao smatrati kao neko ko se aktivno zalaže u korist svog načina života a u cilju promene u pravilima Crkve, i za njegove otvorene kritike tih pravila.
c) Publicitet koji je podnosilac predstavke dao svojoj pripadnosti pokretu MOCEOP i izjave koje su mu pripisane – Ako je i bilo opšte poznato da je podnosilac predstavke oženjen i da je otac petoro dece, teško je odrediti u kojoj meri je njegova pripadnost jednoj organizaciji koja se zalaže za ciljeve nespojive sa zvaničnim učenjem Crkve takođe bila poznata široj javnosti pre pojavljivanja
spornog članka. Međutim, sama činjenica da ništa ne ukazuje da je podnosilac predstavke na svojim časovima nastave iznosio teze nespojive s učenjem Katoličke crkve ne navodi na zaključak da je time izvršio obavezu povećane lojalnosti. Osim toga, nema sumnje da je zainteresovani, kao nekadašnji sveštenik i direktor seminara, bio ili morao biti svestan sadržaja i značaja te obaveze. Najzad, promene koje su rezultirale iz publiciteta datog pripadnosti podnosioca predstavke pokretu MOCEOP i iz izjava u predmetnom članku bile su utoliko značajnije što je zainteresovani svoje časove nastave držao adolescentima koji nisu bili dovoljno zreli da bi razlikovali informacije koje se zasnivaju na učenju Crkve i one koje predstavljaju lično mišljenje podnosioca predstavke.
d) Odgovornost države kao poslodavca – Činjenica da je podnosioca predstavke zapošljavala i plaćala država nije takve prirode da bi uticala na obim obaveze lojalnosti podnosioca predstavke prema Katoličkoj crkvi ili na mere koje ova može preduzimati u slučaju nepoštovanja te obaveze.
e) Strogost sankcije – Činjenica da službenik koga otpusti crkveni poslodavac ima ograničene mogućnosti pronalaženja novog zaposlenja ima poseban značaj. To posebno vredi za slučaj kad poslodavac zauzima dominantan položaj u određenom sektoru delatnosti i uživa određena odstupanja od opšteg zakonodavstva, odnosno kad je stručno obrazovanje otpuštenog službenika tako specifično da mu je teško, čak nemoguće, da nađe novo radno mesto izvan Crkve koja ga zapošljava.
Osim toga, s obzirom na svoje ranije odgovornosti u okviru Crkve, poznavao je njena pravila i morao je da očekuje da publicitet koji je dobrovoljno dao svojoj pripadnosti pokretu MOCEOP neće ostati bez posledica po njegov ugovor. Najzad, u ovom slučaju, neka manje restriktivna mera prema zainteresovanom izvesno ne bi imala isti učinak kad je reč o očuvanju kredibiliteta Crkve. Posledice neobnavljanja ugovora po podnosioca predstavke stoga se ne čine preteranim s obzirom na okolnosti slučaja, a imajući u vidu posebno da je on sam sebe, svesno, stavio u položaj potpuno suprotan pravilima Crkve..
f) Kontrola od strane domaćih sudova – Podnosilac predstavke je bio u prilici da ospori neobnavljanje svog ugovora pred sudovima u više stepena. Domaći sudovi su imali u vidu sve relevantne elemente i, mada su stavili naglasak na pravo podnosioca predstavke na slobodu izražavanja, uspostavili su u skladu s okolnostima produbljenu ravnotežu interesa koji su u igri, u granicama koje im je nametalo dužno poštovanje autonomije Katoličke crkve. Zaključci do kojih su ti sudovi došli ne deluju nerazumno. Činjenica da se Ustavni sud upustio u produbljenu analizu tog slučaja utoliko je očiglednija što su uz njegovu presudu priložena i dva izdvojena mišljenja, što pokazuje da je visoki sud razmatrao problem iz različitih uglova, izbegavši da se izjašnjava o suštini načela kojih se drži Crkva. Što se tiče autonomije Crkve, ne čini se, u svetlu kontrole koju su obavili domaći sudovi, da je u konkretnom slučaju ta autonomija spominjana u kontekstu zloupotrebe, to jest, da je odluka biskupije da ne predloži obnavljanje ugovora podnosioca predstavke eventualno bila nedovoljno obrazložena, proizvoljna ili da je doneta u nekom cilju koji ne spada u vršenje autonomije Katoličke crkve.
S obzirom na prostor procene od strane države u konkretnom slučaju, mešanje u vršenje od strane podnosioca predstavke njegovog prava na poštovanje njegovog privatnog života nije bilo nesrazmerno.
Zaključak : nema kršenja (devet glasova protiv osam).
Preuzeto sa: https://advokat-prnjavorac.com
- By LegaForum