Usvajanje tuzbenog zahtjeva za naknadu za isporucenu elektricnu energiju
Posted: Wed Nov 18, 2015 11:04 am
Usvajanje tužbenog zahtjeva za naknadu za isporučenu električnu energiju
Bosna i Hercegovina
Republika Srpska
OSNOVNI SUD U TREBINjU
Broj: _____________________
Trebinje, 10.03.2008. godine
Osnovni sud u Trebinju i to sudija pojedinac J.J., u pravnoj stvari tužioca AD ''E-H'' Trebinje, koga zastupa punomoćnik R R, zaposlena kod tužioca, protiv tuženog P P, iz Bileće, Meše Selimovića 2, koga zastupa punomoćnik S. S., advokat iz Trebinja, radi isplate duga u iznosu od 1.500,00 KM, po zaključenju glavne rasprave održane dana 10.02.2008. godine u prisustvu punomoćnika parničnih stranaka, donio je dana 10.03.2008. godine,
P R E S U D U
Tuženi je dužan da isplati tužiocu dug za utrošenu električnu energiju u iznosu od 1.500,00 (hiljadu pet stotina) KM, sa zakonskom zateznom kamatom od 10.12.2007. godine, kao dana podnošenja tužbe do isplate, te mu naknaditi troškove parničnog postupka u iznosu od 600,00 (šest stotina) KM, sve u roku od 15 dana od dana donošenja presude ,pod prijetnjom izvršenja.
O b r a z l o ž e nj e
Tužilac je u tužbi podnesenoj dana 11.12.2007. godine naveo da mu tuženi duguje iznos od 1.500,00 KM za isporučenu električnu energiju za period od 01.09.2006. do 01.11.2007. godine, za potrebe obavljanja djelatnosti u poslovnoj prostoriji tuženog koja se nalazi u Bileći, Ul. Meše Selimovića broj 4, u kojoj je obavljao trgovačku djelatnost, registrovanu kao STR ''T-p''. Zahtijevao je da sud obaveže tuženog da plati ovaj dug.
Tuženi je u odgovoru na tužbu, i tokom postupka, tvrdio da on nije obavezan tužiocu izmiriti dug, pošto je prestao obavljati samostalnu trgovačku djelatnost upravo 01.09.2006. godine, nakon čega je poslovnu prostoriju izdao u zakup M. M. u kojoj je on obavljao trgovačku djelatnost, dok, zbog slabog prometa, i on nije prestao da obavlja djelatnost sa danom 01.12.2007. godine.
Pred sudom je tužilac izveo dokaz čitanjem finansijske kartice potrošača broj 2013730 od 01.12.2007. godine u kojoj je označen svaki račun koji je on isporučio tuženom, kao i svaka uplata koju je tuženi izvršio, pa prema finansijskoj kartici, dug tuženog sa danom 01. 11. 2007. godine iznosi 1.500,00 KM.
Tuženi je, da bi dokazao činjenicu da je prestao obavljati samostalnu trgovačku djelatnost u poslovnoj prostoriji u kojoj je registrovana potrošnja električne energije, izveo dokaz na glavnoj raspravi čitanjem rješenja Odjeljenja za privredu Opštine Bileća broj 04-320-44/06 od 07.09.2006. godine. Kao dokaz činjenice da je poslovnu prostoriju izdao u zakup pročitao je ugovor o zakupu od 11.09.2006. godine, zaključen između njega i M. M.
Tokom postupka tuženi nije sporio da mu je tužilac ispostavljao račune na kojima je bilo naznačeno ''STR 'T-p“, vlasništvo P. P. i da je na svakom računu označeno mjerno mjesto ''EDB: 60742570'' i adresa poslovnog prostora. Nije sporio ni da tužiocu nije otkazao dalje korišćenje električne energije kao i da nije prijavio prestanak trgovačke djelatnosti, niti da tužiocu nije dostavio ugovor o zakupu poslovnog prostora koji je zaključio sa M. M.
Međutim, tuženi spori tužbeni zahtjev jer smatra da mu je, nakon što je rješenjem nadležnog opštinskog organa utvrđeno da mu prestaje trgovačka djelatnost kojom se bavio u poslovnom prostoru, prestala i obaveza da plaća električnu energiju koju od tog datuma nije trošio on, nego M. M., kao zakupac poslovne prostorije. Zakupac je na poslovnu prostoriju istakao novu firmu i tužilac je, po mišljenju tuženog, bio dužan da sam vodi računa o toj promjeni i da ''zadužuje sa računima'' za isporučenu električnu energiju M. M., bez obzira što ni u ugovoru o zakupu nije ugovoreno da će električnu energiju plaćati M. M. kao zakupac.
Na navode tuženog, tužilac je istakao da je obaveza svakog potrošača električne energije koji je kao potrošač registrovan pod određenim brojem, prijaviti svaku promjenu.
Cijeneći dokaze koje su izvele parnične stranke i činjenice koje se njima utvrđuju, valja imati u vidu sljedeće propise:
Opštim uslovima za isporuku električne energije (''Sl. glasnik RS'', broj 23/94, u daljem tekstu: Opšti uslovi), reguliše se način isporuke električne energije potrošačima i utvrđuju uzajamna prava i obaveze Javnog preduzeća ''Elektroprivreda'' Republike Srpske i potrošača električne energije (član 1.).
Prema odredbi čl. 57. Opštih uslova potrošačima na niskom naponu električna energija se isporučuje na osnovu ugovora po pristupanju, a izvršenjem priključenja potrošača na električnu mrežu i plombiranjem brojila, smatra se da je zaključen ugovor po pristupanju.
Ugovorom po pristupanju potrošač prihvata sve odredbe Uslova (član 58. Opštih uslova).
Odredbom čl. 59. st.1 Opštih uslova propisano je da je potrošač kojem se električna energija isporučuje na osnovu ugovora o pristupanju dužan prijaviti isporučiocu promjenu imena, adrese i sl. u roku od 7 dana od dana nastanka promjene, a useljenje i iseljenje najmanje 3 dana unaprijed.
Odredbom čl. 60. st.1. Opštih uslova propisano je da potrošač koji se iseli, dužan je platiti svu električnu energiju potrošenu prema mjernom uređaju na mjestu odakle se iseli, za sve vrijeme dok ne otkaže dalje preuzimanje električne energije ili ne prijavi isporučiocu promjenu iz prethodnog člana.
Prema tome, između tužioca, kao isporučioca električne energije i tuženog, kao potrošača električne energije, nastao je obligacioni odnos iz ugovora.
Odredbom čl. 17.st.1. Zakona o obligacionim odnosima (''Sl. list SRFJ'', broj 29/78 do 57/89 i ''Sl. glasnik RS'', broj 17/93 i 3/96, u daljem tekstu: ZOO) propisano je da su učesnici u obligacionom odnosu dužni da izvrše svoju obavezu i odgovorni su za njeno ispunjenje. Konkretizaciju ove opšte odredbe predstavlja odredba čl. 262.st.1. ZOO kojom je propisano da je povjerilac u obaveznom odnosu ovlašćen da od dužnika zahtijeva ispunjenje obaveze, a dužnik je dužan ispuniti je savjesno u svemu kako ona glasi.
Tužilac je svoju obavezu isporuke električne energije ispunjavao, pa je ovlašten da od tuženog zahtjeva isplatu naknade za isporučenu električnu energiju. Tuežni ovu svoju obavezu, kao što proizilazi iz izvedenih dokaza, nije ispunio, pa je dužan da je ispuni.
Tokom postupka tuženi nije tvrdio, a ni dokazivao da je otkazao tužiocu dalje preuzimanje električne energije. Stoga nije prestala njegova obaveza da plaća električnu energiju, bez obzira na okolnost što je poslovni prostor izdao u zakup.
Prigovor tuženog da ''finansijske i energetske kartice nisu podobno sredstvo da se na osnovu istih bezrezervno formira sud o osnovanosti i visini tužbenog zahtjeva'' nije osnovan.
Odredbom čl. 93. st.2. Opštih uslova propisano je da obavijest isporučioca o visini novčanog iznosa za kontinuirano preuzimanje električne energije ima karakter računa i po istom teku sve obaveze i preduzimaju se mjere za naplatu (stav 2.).
Međutim, prema propisu iz stava 3. iste odredbe, ako potrošač u roku od 15 dana nije uložio prigovor na visinu novčanog iznosa koji je potrošač dužan da plati, smatra se da je saglasan sa utvrđenim iznosom.
Tuženi kao potrošač nije sporio da nije ulagao prigovor na visinu novčanog iznosa kojim ga je teretio tužilac, kao isporučilac električne energije, pa se smatra da se saglasio sa visinom iznosa duga po navedenim računima u finansijskoj kartici.
Na dosuđeni iznos određena je zakonska zatezna kamata, na osnovu čl. 277. ZOO od dana podnošenja tužbe, što je i zahtijevano u tužbi, pošto je tuženi kao dužnik zakasnio s ispunjenjem novčane obaveze, pa, pored glavnice duguje i zakonsku zateznu kamatu.
Tužilac je u potpunosti uspio u parnici, pa mu pripadaju troškovi postupka. Naime, prema čl. 386. ZPP-a osnovni kriterij za odluku o troškovima parničnog postupka je ishod postupka, pa se troškovi parničnog postupka utvrđuju prema uspjehu stranaka u postupku, a uzimaju se u obzir samo oni troškovi koji su bili neophodni radi vođenja parnice (čl. 387. ZPP-a). Tužilac je postavio opredijeljen zahtjev za naknadu troškova postupka, kako to propisuje odredba čl. 396. ZPP-a, pa su mu priznati troškovi sudskih taksa na tužbu i presudu u iznosu od po 300,00 KM prema Tar. br.1. i 2. Taksene tarife kao sastavnom dijelu Zakona o sudskim taksama (''Sl. glasnik RS'', broj 18/99-97/04).
SUDIJA
J.J.
POUKA O PRAVU NA IZJAVLjIVANjE PRAVNOG LIJEKA:
Protiv ove presude stranke mogu izjaviti žalbu Okružnom sudu u Trebinju u roku od 15 dana od dana donošenja presude. Presuda se može pobijati samo zbog povrede odredaba parničnog postupka i zbog pogrešne primjene materijalnog prava. Žalba se podnosi u dovoljnom broju primjeraka za sud i protivnu stranku.
CSD
Bosna i Hercegovina
Republika Srpska
OSNOVNI SUD U TREBINjU
Broj: _____________________
Trebinje, 10.03.2008. godine
Osnovni sud u Trebinju i to sudija pojedinac J.J., u pravnoj stvari tužioca AD ''E-H'' Trebinje, koga zastupa punomoćnik R R, zaposlena kod tužioca, protiv tuženog P P, iz Bileće, Meše Selimovića 2, koga zastupa punomoćnik S. S., advokat iz Trebinja, radi isplate duga u iznosu od 1.500,00 KM, po zaključenju glavne rasprave održane dana 10.02.2008. godine u prisustvu punomoćnika parničnih stranaka, donio je dana 10.03.2008. godine,
P R E S U D U
Tuženi je dužan da isplati tužiocu dug za utrošenu električnu energiju u iznosu od 1.500,00 (hiljadu pet stotina) KM, sa zakonskom zateznom kamatom od 10.12.2007. godine, kao dana podnošenja tužbe do isplate, te mu naknaditi troškove parničnog postupka u iznosu od 600,00 (šest stotina) KM, sve u roku od 15 dana od dana donošenja presude ,pod prijetnjom izvršenja.
O b r a z l o ž e nj e
Tužilac je u tužbi podnesenoj dana 11.12.2007. godine naveo da mu tuženi duguje iznos od 1.500,00 KM za isporučenu električnu energiju za period od 01.09.2006. do 01.11.2007. godine, za potrebe obavljanja djelatnosti u poslovnoj prostoriji tuženog koja se nalazi u Bileći, Ul. Meše Selimovića broj 4, u kojoj je obavljao trgovačku djelatnost, registrovanu kao STR ''T-p''. Zahtijevao je da sud obaveže tuženog da plati ovaj dug.
Tuženi je u odgovoru na tužbu, i tokom postupka, tvrdio da on nije obavezan tužiocu izmiriti dug, pošto je prestao obavljati samostalnu trgovačku djelatnost upravo 01.09.2006. godine, nakon čega je poslovnu prostoriju izdao u zakup M. M. u kojoj je on obavljao trgovačku djelatnost, dok, zbog slabog prometa, i on nije prestao da obavlja djelatnost sa danom 01.12.2007. godine.
Pred sudom je tužilac izveo dokaz čitanjem finansijske kartice potrošača broj 2013730 od 01.12.2007. godine u kojoj je označen svaki račun koji je on isporučio tuženom, kao i svaka uplata koju je tuženi izvršio, pa prema finansijskoj kartici, dug tuženog sa danom 01. 11. 2007. godine iznosi 1.500,00 KM.
Tuženi je, da bi dokazao činjenicu da je prestao obavljati samostalnu trgovačku djelatnost u poslovnoj prostoriji u kojoj je registrovana potrošnja električne energije, izveo dokaz na glavnoj raspravi čitanjem rješenja Odjeljenja za privredu Opštine Bileća broj 04-320-44/06 od 07.09.2006. godine. Kao dokaz činjenice da je poslovnu prostoriju izdao u zakup pročitao je ugovor o zakupu od 11.09.2006. godine, zaključen između njega i M. M.
Tokom postupka tuženi nije sporio da mu je tužilac ispostavljao račune na kojima je bilo naznačeno ''STR 'T-p“, vlasništvo P. P. i da je na svakom računu označeno mjerno mjesto ''EDB: 60742570'' i adresa poslovnog prostora. Nije sporio ni da tužiocu nije otkazao dalje korišćenje električne energije kao i da nije prijavio prestanak trgovačke djelatnosti, niti da tužiocu nije dostavio ugovor o zakupu poslovnog prostora koji je zaključio sa M. M.
Međutim, tuženi spori tužbeni zahtjev jer smatra da mu je, nakon što je rješenjem nadležnog opštinskog organa utvrđeno da mu prestaje trgovačka djelatnost kojom se bavio u poslovnom prostoru, prestala i obaveza da plaća električnu energiju koju od tog datuma nije trošio on, nego M. M., kao zakupac poslovne prostorije. Zakupac je na poslovnu prostoriju istakao novu firmu i tužilac je, po mišljenju tuženog, bio dužan da sam vodi računa o toj promjeni i da ''zadužuje sa računima'' za isporučenu električnu energiju M. M., bez obzira što ni u ugovoru o zakupu nije ugovoreno da će električnu energiju plaćati M. M. kao zakupac.
Na navode tuženog, tužilac je istakao da je obaveza svakog potrošača električne energije koji je kao potrošač registrovan pod određenim brojem, prijaviti svaku promjenu.
Cijeneći dokaze koje su izvele parnične stranke i činjenice koje se njima utvrđuju, valja imati u vidu sljedeće propise:
Opštim uslovima za isporuku električne energije (''Sl. glasnik RS'', broj 23/94, u daljem tekstu: Opšti uslovi), reguliše se način isporuke električne energije potrošačima i utvrđuju uzajamna prava i obaveze Javnog preduzeća ''Elektroprivreda'' Republike Srpske i potrošača električne energije (član 1.).
Prema odredbi čl. 57. Opštih uslova potrošačima na niskom naponu električna energija se isporučuje na osnovu ugovora po pristupanju, a izvršenjem priključenja potrošača na električnu mrežu i plombiranjem brojila, smatra se da je zaključen ugovor po pristupanju.
Ugovorom po pristupanju potrošač prihvata sve odredbe Uslova (član 58. Opštih uslova).
Odredbom čl. 59. st.1 Opštih uslova propisano je da je potrošač kojem se električna energija isporučuje na osnovu ugovora o pristupanju dužan prijaviti isporučiocu promjenu imena, adrese i sl. u roku od 7 dana od dana nastanka promjene, a useljenje i iseljenje najmanje 3 dana unaprijed.
Odredbom čl. 60. st.1. Opštih uslova propisano je da potrošač koji se iseli, dužan je platiti svu električnu energiju potrošenu prema mjernom uređaju na mjestu odakle se iseli, za sve vrijeme dok ne otkaže dalje preuzimanje električne energije ili ne prijavi isporučiocu promjenu iz prethodnog člana.
Prema tome, između tužioca, kao isporučioca električne energije i tuženog, kao potrošača električne energije, nastao je obligacioni odnos iz ugovora.
Odredbom čl. 17.st.1. Zakona o obligacionim odnosima (''Sl. list SRFJ'', broj 29/78 do 57/89 i ''Sl. glasnik RS'', broj 17/93 i 3/96, u daljem tekstu: ZOO) propisano je da su učesnici u obligacionom odnosu dužni da izvrše svoju obavezu i odgovorni su za njeno ispunjenje. Konkretizaciju ove opšte odredbe predstavlja odredba čl. 262.st.1. ZOO kojom je propisano da je povjerilac u obaveznom odnosu ovlašćen da od dužnika zahtijeva ispunjenje obaveze, a dužnik je dužan ispuniti je savjesno u svemu kako ona glasi.
Tužilac je svoju obavezu isporuke električne energije ispunjavao, pa je ovlašten da od tuženog zahtjeva isplatu naknade za isporučenu električnu energiju. Tuežni ovu svoju obavezu, kao što proizilazi iz izvedenih dokaza, nije ispunio, pa je dužan da je ispuni.
Tokom postupka tuženi nije tvrdio, a ni dokazivao da je otkazao tužiocu dalje preuzimanje električne energije. Stoga nije prestala njegova obaveza da plaća električnu energiju, bez obzira na okolnost što je poslovni prostor izdao u zakup.
Prigovor tuženog da ''finansijske i energetske kartice nisu podobno sredstvo da se na osnovu istih bezrezervno formira sud o osnovanosti i visini tužbenog zahtjeva'' nije osnovan.
Odredbom čl. 93. st.2. Opštih uslova propisano je da obavijest isporučioca o visini novčanog iznosa za kontinuirano preuzimanje električne energije ima karakter računa i po istom teku sve obaveze i preduzimaju se mjere za naplatu (stav 2.).
Međutim, prema propisu iz stava 3. iste odredbe, ako potrošač u roku od 15 dana nije uložio prigovor na visinu novčanog iznosa koji je potrošač dužan da plati, smatra se da je saglasan sa utvrđenim iznosom.
Tuženi kao potrošač nije sporio da nije ulagao prigovor na visinu novčanog iznosa kojim ga je teretio tužilac, kao isporučilac električne energije, pa se smatra da se saglasio sa visinom iznosa duga po navedenim računima u finansijskoj kartici.
Na dosuđeni iznos određena je zakonska zatezna kamata, na osnovu čl. 277. ZOO od dana podnošenja tužbe, što je i zahtijevano u tužbi, pošto je tuženi kao dužnik zakasnio s ispunjenjem novčane obaveze, pa, pored glavnice duguje i zakonsku zateznu kamatu.
Tužilac je u potpunosti uspio u parnici, pa mu pripadaju troškovi postupka. Naime, prema čl. 386. ZPP-a osnovni kriterij za odluku o troškovima parničnog postupka je ishod postupka, pa se troškovi parničnog postupka utvrđuju prema uspjehu stranaka u postupku, a uzimaju se u obzir samo oni troškovi koji su bili neophodni radi vođenja parnice (čl. 387. ZPP-a). Tužilac je postavio opredijeljen zahtjev za naknadu troškova postupka, kako to propisuje odredba čl. 396. ZPP-a, pa su mu priznati troškovi sudskih taksa na tužbu i presudu u iznosu od po 300,00 KM prema Tar. br.1. i 2. Taksene tarife kao sastavnom dijelu Zakona o sudskim taksama (''Sl. glasnik RS'', broj 18/99-97/04).
SUDIJA
J.J.
POUKA O PRAVU NA IZJAVLjIVANjE PRAVNOG LIJEKA:
Protiv ove presude stranke mogu izjaviti žalbu Okružnom sudu u Trebinju u roku od 15 dana od dana donošenja presude. Presuda se može pobijati samo zbog povrede odredaba parničnog postupka i zbog pogrešne primjene materijalnog prava. Žalba se podnosi u dovoljnom broju primjeraka za sud i protivnu stranku.
CSD