Akbay and Others vs. Germany
Posted: Sat Oct 17, 2020 10:33 am
Akbay and Others vs. Germany
Povreda člana 6 § 1 u odnosu na Yıldız Akbay i Hakki Soytürk
Nema povrede člana 6 § 1 u odnosu na Dervıs Usula
Aplikanti su trojica turskih državljana, Yıldız Akbay, Hakki Soytürk i Dervıs Usul, Gospodin Soytürk pritvoren je u Großbeerenu u vrijeme podnošenja aplikacije, dok ostalo dvoje aplikanta žive u Berlinu.
Slučaj se odnosi na presudu kojom su suprug prve aplikantice (N.A.), sada preminuo, te drugi i treći aplikant oglašeni krivim za krijumčarenje droge, te njihove navode o policijskom poticanju na izvršenje krivičnog djela.
N.A., te drugi i treći aplikanti su uhapšeni u avgustu 2011. godine zbog krijumčarenja 100 kg kokaina. N.A. i drugi aplikant, koji su bili prijatelji, organizovali su uvoz spomenutog kokaina preko poznanika, kada im je radnik na pristaništu u luci Bremerhaven, koji je u stvari bio policajac na tajnom zadatku, ponudio siguran prolaz za drogu. Trećeg aplikanta je regrutovao
N.A. da pokupi drogu iz prethodno unajmljenog stana u Bremerhavenu i preveze ih u Berlin.
U novembru 2012. godine Regionalni sud u Berlinu osudio je N.A. zbog nedopuštenog uvoza i trgovine drogom, dok su drugi i treći aplikant bili osuđeni za pomaganje N.A. Njihove su se presude u osnovi temeljile na njihovim priznanjima, svjedočenju tajnog agenta i policijskih službenika koji su bili nadređeni policijskom informatoru. Sud je, međutim, presudio da je policija potaknula N.A. i drugog aplikanta na počinjenje krivičnih djela, te je stoga znatno smanjio njihove kazne na četiri godine i pet mjeseci, odnosno tri godine i sedam mjeseci. Sud je našao da policija nije poticala trećeg aplikanta na izvršenje krivičnog djela, ali je unatoč tome generalno ublažila njegovu kaznu.
N.A. i drugi i treći aplikant su se žalili protiv navedene presude, tvrdeći da je postupak protiv njih trebao biti obustavljen zbog navođenja na izvršenje krivičnog djela. Savezni sud pravde odbio je njihovu žalbu u decembru 2013., pozivajući se na svoju ustaljenu sudsku praksu o smanjenju kazne. Njihove žalbe ustavnom sudu su odbačene u decembru 2014. godine. N.A. je umro u junu 2015. godine.
Pozivajući se na član 6. stav 1. (pravo na pravično suđenje), aplikanti se žale da su N.A. i drugi i treći aplikant bili osuđeni za krivična djela krijumčarenja droge na koja ih je potaknula policija. Prva aplikantica nadalje tvrdi da ima osnov za podnošenje predstavke jer ima moralni interes za ponovno uspostavljanje ugleda svog preminulog supruga nakon njegove neopravdane osude.
U vezi sa članom 34. EK, uzimajući u obzir moralni interes prve aplikantice i prisutnost pitanja od općeg interesa koji se odnosi na „poštivanje ljudskih prava“, Sud je, dajući sveukupnu ocjenu, smatrao da su postojali iznimni razlozi koji opravdavaju priznavanje statusa žrtve prve aplikantice.
Evropski sud je također posebno u pogledu pitanja indirektnog poticanja, situacije kada osoba nije direktno u kontaktu s policijskim službenicima koji rade tajno, već je u krivično djelo umiješana putem saučesnika (N.A.) koji je direktno bio potaknut na počinjenje krivičnog djela od policije, na temelju detaljne analize svoje ranije sudske prakse, utvrdio sljedeći test za svoju procjenu: (a) je li policiji bilo predvidivo da će osoba koja je direktno poticana na počinjenje krivičnog djela vjerojatno kontaktirati druge osobe koje će sudjelovati u krivičnom djelu; (b) jesu li aktivnosti te osobe određene i ponašanjem policijskih službenika; i (c) jesu li domaći sudovi smatrali uključene u krivičnom djelu sudionicima (§ 117 presude).
Reafirmišući svoju metodologiju rada na predmetima policijske klopke Evropski sud se u pogledu pritužbi prvog i drugog aplikanta, složio s domaćim sudovima da su N.A. (direktno) i drugi aplikant (indirektno) bili podvrgnuti policijskom poticanju na počinjenje krivičnih djela za
koja su kasnije osuđeni. Međutim, samo ublažavanje kazne - bez izuzimanja svih dokaza prikupljenih kao rezultat poticanja ili primjene postupka sa sličnim posljedicama - nije udovoljilo zahtjevima testa poticanja te je Sud zaključio da je došlo do povrede člana 6. stav 1. Konvencije. Suprotno tome, i na osnovu dokaza koji su mu bili dostupni, Sud se složio s domaćim sudovima da treći aplikant nije bio podvrgnut poticanju. To je bilo dovoljno da Sud zaključi da nije došlo do kršenja člana 6. stav 1. Konvencije.
Povreda člana 6 § 1 u odnosu na Yıldız Akbay i Hakki Soytürk
Nema povrede člana 6 § 1 u odnosu na Dervıs Usula
Aplikanti su trojica turskih državljana, Yıldız Akbay, Hakki Soytürk i Dervıs Usul, Gospodin Soytürk pritvoren je u Großbeerenu u vrijeme podnošenja aplikacije, dok ostalo dvoje aplikanta žive u Berlinu.
Slučaj se odnosi na presudu kojom su suprug prve aplikantice (N.A.), sada preminuo, te drugi i treći aplikant oglašeni krivim za krijumčarenje droge, te njihove navode o policijskom poticanju na izvršenje krivičnog djela.
N.A., te drugi i treći aplikanti su uhapšeni u avgustu 2011. godine zbog krijumčarenja 100 kg kokaina. N.A. i drugi aplikant, koji su bili prijatelji, organizovali su uvoz spomenutog kokaina preko poznanika, kada im je radnik na pristaništu u luci Bremerhaven, koji je u stvari bio policajac na tajnom zadatku, ponudio siguran prolaz za drogu. Trećeg aplikanta je regrutovao
N.A. da pokupi drogu iz prethodno unajmljenog stana u Bremerhavenu i preveze ih u Berlin.
U novembru 2012. godine Regionalni sud u Berlinu osudio je N.A. zbog nedopuštenog uvoza i trgovine drogom, dok su drugi i treći aplikant bili osuđeni za pomaganje N.A. Njihove su se presude u osnovi temeljile na njihovim priznanjima, svjedočenju tajnog agenta i policijskih službenika koji su bili nadređeni policijskom informatoru. Sud je, međutim, presudio da je policija potaknula N.A. i drugog aplikanta na počinjenje krivičnih djela, te je stoga znatno smanjio njihove kazne na četiri godine i pet mjeseci, odnosno tri godine i sedam mjeseci. Sud je našao da policija nije poticala trećeg aplikanta na izvršenje krivičnog djela, ali je unatoč tome generalno ublažila njegovu kaznu.
N.A. i drugi i treći aplikant su se žalili protiv navedene presude, tvrdeći da je postupak protiv njih trebao biti obustavljen zbog navođenja na izvršenje krivičnog djela. Savezni sud pravde odbio je njihovu žalbu u decembru 2013., pozivajući se na svoju ustaljenu sudsku praksu o smanjenju kazne. Njihove žalbe ustavnom sudu su odbačene u decembru 2014. godine. N.A. je umro u junu 2015. godine.
Pozivajući se na član 6. stav 1. (pravo na pravično suđenje), aplikanti se žale da su N.A. i drugi i treći aplikant bili osuđeni za krivična djela krijumčarenja droge na koja ih je potaknula policija. Prva aplikantica nadalje tvrdi da ima osnov za podnošenje predstavke jer ima moralni interes za ponovno uspostavljanje ugleda svog preminulog supruga nakon njegove neopravdane osude.
U vezi sa članom 34. EK, uzimajući u obzir moralni interes prve aplikantice i prisutnost pitanja od općeg interesa koji se odnosi na „poštivanje ljudskih prava“, Sud je, dajući sveukupnu ocjenu, smatrao da su postojali iznimni razlozi koji opravdavaju priznavanje statusa žrtve prve aplikantice.
Evropski sud je također posebno u pogledu pitanja indirektnog poticanja, situacije kada osoba nije direktno u kontaktu s policijskim službenicima koji rade tajno, već je u krivično djelo umiješana putem saučesnika (N.A.) koji je direktno bio potaknut na počinjenje krivičnog djela od policije, na temelju detaljne analize svoje ranije sudske prakse, utvrdio sljedeći test za svoju procjenu: (a) je li policiji bilo predvidivo da će osoba koja je direktno poticana na počinjenje krivičnog djela vjerojatno kontaktirati druge osobe koje će sudjelovati u krivičnom djelu; (b) jesu li aktivnosti te osobe određene i ponašanjem policijskih službenika; i (c) jesu li domaći sudovi smatrali uključene u krivičnom djelu sudionicima (§ 117 presude).
Reafirmišući svoju metodologiju rada na predmetima policijske klopke Evropski sud se u pogledu pritužbi prvog i drugog aplikanta, složio s domaćim sudovima da su N.A. (direktno) i drugi aplikant (indirektno) bili podvrgnuti policijskom poticanju na počinjenje krivičnih djela za
koja su kasnije osuđeni. Međutim, samo ublažavanje kazne - bez izuzimanja svih dokaza prikupljenih kao rezultat poticanja ili primjene postupka sa sličnim posljedicama - nije udovoljilo zahtjevima testa poticanja te je Sud zaključio da je došlo do povrede člana 6. stav 1. Konvencije. Suprotno tome, i na osnovu dokaza koji su mu bili dostupni, Sud se složio s domaćim sudovima da treći aplikant nije bio podvrgnut poticanju. To je bilo dovoljno da Sud zaključi da nije došlo do kršenja člana 6. stav 1. Konvencije.